Het is carnavalsdinsdag. Een deel van Zuid-Nederland maakt zich op voor de laatste dag “lol en sjpas” om vervolgens weer een jaar lang serieus het leven te leiden. Deze dame is daar vanochtend al mee begonnen. De kater is weggetrokken, een fles water staat klaar naast me, de kinderen chillen op de bank achter hun iPad, en ik staar naar mijn scherm.
De cursor knippert verleidelijk. Er staat al een woord op het lege vel: Flaptekst. Dat is namelijk mijn missie deze week: een aantrekkelijke, positieve tekst schrijven voor op de achterkant van het boek dat ik schrijf vanuit de Academie voor Schematherapie. De afgelopen jaren hebben we hard gewerkt aan het ontwikkelen van manieren om het lange therapieproces overzichtelijk te maken. Gestart vanuit onze eigen problemen: Hoe houden we het leuk? Hoe overleven we dit werk? Hoe doen we dat nu, al die patiënten contact laten maken met hun gevoel? De oplossing van koers houden door stap voor stap te werken kwam ook stap voor stap. En met veel vallen en opstaan. Hmmm… dit klinkt echter verre van positief, als ik het zo terug lees, maar meer als een bevalling.
Hoe kom ik in hemelsnaam van een bevalling naar een levendig, enthousiasmerend boek dat mensen graag willen lezen omdat het hen verder zal helpen? Aargh! De paniek vliegt me naar de keel. Het gaat me nooit lukken! Wat nu? Ik draai me even weg van het scherm en in mijn hoofd ga ik terug naar mijn ervaringen als schematherapeut van de afgelopen jaren. Terug naar start. Terug naar mezelf. Stap voor stap koers houden. Fouten mogen maken. Dan kom ik er vanzelf, om te beginnen bij die positieve inspirerende flaptekst van maximaal 200 woorden. Ik ben nu al benieuwd naar het eindresultaat. Jij ook?
